Deklinacja 2 grupy

DEKLINACJA 2 GRUPY

Końcówka charakterystyczna: -i

Do drugiej grupy należą rzeczowniki rodzaju męskiego, nijakiego, oraz wyjątki rodzaju żeńskiego.

Końcówki rodzaju męskiego:

Przypadek/Liczba	Singularis	Pluralis
Nom.	us, er	i
Gen.	i	orum
Acc.	um	os
Abl.	o	is

Na przykładzie: digitus, -i; palec  
-> temat: digit-  

Przypadek/Liczba	Singularis	Pluralis
Nom.	digit-us	digit-i
Gen.	digit-i	digit-orum
Acc.	digit-um	digit-os
Abl.	digit-o	digit-is

cancer, -i; rak
-> temat: cancr-

Przypadek/Liczba	Singularis	Pluralis
Nom.	canc-er	cancr-i
Gen.	cancr-i	cancr-orum
Acc.	cancr-um	cancr-os
Abl.	cancr-o	cancr-is

Przykładowe rzeczowniki rodzaju męskiego: musculis, -i (mięsień); nervus, -i (nerw), neonatus, -i (noworodek);

Końcówki rodzaju nijakiego:

Przypadek/Liczba	Singularis	Pluralis
Nom.	um, on*	a
Gen.	i	orum
Acc.	um, on*	a
Abl.	o	is

on* - końcówka grecka

!!!Reguła Nom, Acc i Voc (1,4,6) - obowiązują te same końcówki we wszystkich trzech przypadkach. 

Tutaj: -um dla singularis i -a dla pluralis.

Przykładowe rzeczowniki rodzaju nijakiego: serum, -i (surowica); cerebrum, -i (mózg); signum, i (znak);

Wyjątki rodzaju żeńskiego: periodus, -i (okres), diameter, -tri (wymiar), methodus, -i (metoda).

Odmiana jak rzeczowników rodzaju męskiego.

Przykładowe rzeczowniki pochodzenia greckiego: colon, coli (okrężnica); encephalon, encephali (mózgowie); ganglion, ganglii (zwój nerwowy).

Deklinacja - wstęp i 1 grupa

Podzielę wszystkie zagadnienia na małe części - prościej będzie wyszukać

Deklinacja - odmiana rzeczowników i przymiotników przez przypadki i liczby.

W języku łacińskim wyróżniamy:

NOMINATIVUS - Nom. - Mianownik (pytania: kto? co?)
GENETIVUS - Gen. - Dopełniacz (kogo? czego?)
DATIVUS* - Dat. - Celownik (komu? czemu?)
ACCUSATIVUS - Acc. - Biernik (kogo? co?)
ABLATIVUS - Abl. - Narzędnik, Miejscownik + Separativus
VOCATIVUS* - Voc. - Wołacz (o!)

* - w magicznej atmosferze nie używane, dlatego nie będę brać ich pod uwagę (przynajmniej narazie).

W formie słownikowej, rzeczowniki zapisuje się jako wyraz w nominativus singularis, oraz końcówkę w genetivus singularis.
np. costa, ae
słowo w nom. sin. ; końcówka gen. sin.

Polega to na dodawaniu do tematu końcówek charakterystycznych dla danego przypadku.
Temat wyrazu rozpoznajemy po odjęciu końcówki charakterystycznej od słowa w genetivus singularis (dopełniacz liczby pojedynczej), np.:

aqua - nom. sin.
aquae - gen. sin., ae - końcówka charakterystyczna, stąd: AQU - temat


DEKLINACJA 1 GRUPY

Końcówka charakterystyczna: -ae

Na przykładzie: costa, ae - żebro

Przypadek/Liczba	Singularis	Pluralis
Nom.	Cost-a	Cost-ae
Gen.	Cost-ae	Cost-arum
Acc.	Cost-am	Cost-as
Abl.	Cost-a	Cost-is

Do pierwszej grupy należą rzeczowniki rodzaju żeńskiego, oraz męskiego i żeńskiego pochodzenia greckiego.

Inne przykłady rzeczowników pochodzenia łacińskiego:

clavicula, -ae (obojczyk); tibia, -ae (piszczel), lingua, -ae (język).

Deklinacja rzeczowników pochodzenia greckiego

! Większość z tych rzeczowników tylko w liczbie pojedynczej; liczba mnoga odmienia się jak w rzeczownikach pochodzenia łacińskiego.

	Genus masculinum	Genus femininum
Nom.	es	e
Gen.	ae	es
Acc.	en	en
Abl.	a	e/a

Przykłady:

R. męski: diabetes, -ae mellitus (cukrzyca); ascites, -ae (wodobrzusze)

R. żeński: acne, -es (trądzik); raphe, -es (szew); systole, -es (skurcz serca)